Kendime bir “ölmeden önce yapılacaklar listesi” hazırlamama eşim XY sebep oldu.
Geçen yaz (2020) oldukça bunaltıcı bir günde, -muhtemelen karamsarlığımı dağıtmak ve enerjimi biraz yükseltmek için- beni Warren Buffett’ın 5/25 kuralıyla tanıştırdı.
Bu kural aslında, ölmeden önce yapılacaklar listesi hazırlamak için değil; hayatta başarılı ve üretken olmak içindi. Ama benim başarı tanımım; ölürken, bu hayatta deneyimlemediğim için pişmanlık duyacağım şeyler kalmamasını da içeriyor. Bu yüzden gerçekçi bir listeye ihtiyacım vardı (var-mış).
Öncelikle bana, bu hayatta en çok yapmak istediğim 25 şeyin neler olduğunu sordu. Ütopik ya da gerçekçi olması fark etmez; dedi. Uçuk da olsa, gerçekleştirmesi çok zor da ya da hemen yarın yapılabilecek durumda da olsa, en çok istediğim 25 şeyi yazacaktım… Bayılırım yazmaya, hele de liste yapmaya… Hemen aldım kağıt kalemi…
Listemde, 40 yaşında bir kadın olarak nedense hala yapamadığım son derece basit şeyler de vardı, çocukça/saçma sapan ve olmayacak hayaller de… Yazmaya, gerçekleştirmesi daha kolay olanlardan başladım, ortalara doğru gittikçe uçtum, sonlara geldiğimde ise, deneyimlemek istediklerimi 25 madde ile sınırlamanın ne kadar zor olduğunu fark ettim.
Hele bunlardan en çok istediğim 5 tanesini seçmem gerektiğini söylediğinde, tamamen düğümlendim. Sonra kalbimi dinledim, beni manevi anlamda olgunlaştıracak olanları, içten içe gerçek bir coşkuyla istediklerimi işaretledim. Eğer bunları gerçekleştirme fırsatı bulursam, ölürken kendimi bu hayatta makul bir başarı yakalamış hissedecektim. Bir tanesi yaşım itibariyle olabilecek gibi değildi (gerçi tüm enerjimi versem o da olurdu) ama diğer 4’ü, neden olmasındı…
1- İngilizcemi ilerletmek: herhangi bir konuda derinlikli bir sohbet yapmaya yetecek kadar. Bu maddeyi “ölmeden önce yapılacaklar listesi – ilk 5” arasına koymam çünkü zaten çok kolay…
2- Araba kullanmak: 22 senelik ehliyetim var ama hiç aktif bir sürücü olmadım, en az 5 senedir de direksiyon başına oturmadım. Şehir içinde sürme cesaretim yok. Ama bu da çok kolay bir madde, o yüzden işaretlemedim.
3- Bisiklete binmek: Evet maalesef bilmiyorum. Bir kaç sene önce öğrenmeyi denedim aslında. Ama hala, ancak okul bahçesi gibi boş alanlarda binecek kadar biliyorum. Aslında iyi bir bisiklet kullanıcısı olup sonra da motor sürmek istiyordum. Çocukken öğrenmemiş olmak çok kötü. Lütfen çocuklarınıza yürümeye başlamasından itibaren, denge bisikleti verin. Sonuçta, bir kaç haftalık çalışmayla gerçekleştirebileceğim bu madde de, hayatımda en çok istediğim 5 şeyden biri olmadı tabii ki…
4- Polonya’da yaşamak: Polonya benim en sevdiğim ülke. Doğal güzelliğinin yanı sıra kibirsiz ve sıcak kanlı insanları, çok kalabalık olsa bile hiç gürültüsü olmayan ana caddeleri ve iklimiyle beni benden alıyor. Gittiğimizde ne iş yapabileceğimize karar vermiş olsak, hemen şu an taşınıp mutlu mesut yaşarız. 7 sene önce sırf bu amaçla dilini öğrenmeye de başlamıştım. Umarım bir gün gerçekleşir. Zaten kaderin eninde sonu bizi buluşturacağına dair içimdeki kuvvetli his(???) nedeniyle, bu maddeyi de işaretlemedim. (Gezi yazılarımdan Polonya’da geçenler için buraya)
5- Hollanda’nın şehirlerini gezmek: Ülkemizde nedense sadece özgürlükleri! ile tanınan Hollanda, özellikle Amsterdam, aslında gerçek bir kültür ve sanat yuvası. Ayrıca tuhaf adaları, balıkçı kasabaları, denizin üstünden geçen yolları (ne motor sürülür ama!) ve o güzel peynirlerinden tıka basa yeme olanağı ile de bu ülke beni cezbediyor. Yine de bunu en çok istediğim 5’e almadım çünkü nedense bu da çok kolay geliyor. (Sanki bir pandemi çıkıp hayatımızdan 2 seneyi çalmamış gibi “kolay, kolay” deyip geçiyorum ama gelecekte ne olacağı belli olmaz tabii ki…)
6- Yaşlılığımı İngiltere’de geçirmek: Bu maddeyi en çok istediğim 5’e almadım çünkü yaşlılığımda romatizmalarım o rutubetli havada yaşamama izin verir mi, bilmiyorum. Öte yandan; mavi mavi adaçayı çiçekleri açmış bir bahçe, taştan bir köy evi ve sürekli elmalı crumble kokan bir mutfakta çay içmek… işte nefis bir 70’li yaşlar masalı… tabi her şeyin başı sağlık…
7- Alpler’deki geçitlerin hepsinden motorla geçmek: Dağlar, zirveler, her virajda başka bir manzaranın içinde yer almak… Vizörü açmışım, mis gibi soğuk ve temiz hava yüzüme çarpmış… Bu duyguyu anlatmaya kelimeler yetmez ki… (Bu geçitlerden Stelvio’yu içeren bir gezi yazısı…) Neye güvenerek bilmiyorum ama! tuhaf bir şekilde emin olduğum üzere, bir gün Avrupa ülkelerinden birinde yaşayınca! her hafta sonu motor sürmeye buralara gideceğiz zaten!
8- Bir sene Amerika’da yaşamak (gezerek): İşte ölmeden önce yapılacaklar listesi için ilk 5’ten biri. Eskiden Hindistan, Uzak Doğu ve Afrika ülkeleri, Güney ve Orta Amerika gibi uzak coğrafyalardaki tamamen farklı kültürleri gezmeyi düşlesem de orta yaşlı bir insan olduğumdan beri susuzluk, pislik, aşırı sıcak & nem, sivrisinekler… gibi faktörlere karşı artan tahammülsüzlüğüm, yüzümü batıya çevirmeme yol açtı (umarım bir gün bunlarla sınanmam…). Bu noktada gençlere tavsiyem: lütfen ertelemeyin, gücünüz varken mümkün olduğunca zorlu deneyimleri aradan çıkartın.
An itibariyle Amerika kıtasının kuzeyi bana uygun, hatta Miami’den güneye (Bahamalar’a falan) inemem. Fakat hem Kanada, hem de ABD eyaletlerinden pek çoğunu görmek istiyorum. Aynı kıtada olmasına rağmen, hatta aynı ülkenin eyaletlerinde olmasına rağmen, birbirinden son derece farklı yaşam tarzları var ve ben hepsini kısa süreli de olsa deneyimlemek istiyorum. Ancak malum, kıta uzak, yolculuk zor ve pahalı… Gitmişken hepsini aradan çıkarabilmek için, hayatımızda bir kez de olsa bütün 1 senelik tatil hakkı olması ne güzel olurdu (yaşlanıp emekli olmadan önce).
Uzun süre rehberlik yapan ve pek çok milletten insan tanıyan, özellikle Avusturalya ve Yeni Zelandalı insanlarla çokça çalışmış XY’den öğrendiğim kadarıyla, Avusturalya kıtası genelinde bu kültür hakimmiş. Gençlere bu imkanın verilmesi ve iş hayatına atılmadan, evlenip çocuk çocuğa karışmadan, ev ve mobilya taksitleri ödemeye başlamadan önce bir ya da bir kaç sene dünyayı gezmeleri (gerekirse bir yandan gittikleri yerlerde çalışarak) fikri harika değil mi? Keşke bizde de olsa…
Dönelim benim hayalime… Aynı zamanda hem gezip görüp hem de bunları yayınlamak (bu yolla internet üzerinden az da olsa bir miktar para kazanmak) ve bazı lükslerden vazgeçmek şartıyla, neden olmasın? XY ile konuştuk ve O da bu hayalimi gerçekleştirilebilir buldu. Böylece benim için “ölmeden önce yapılacaklar listesi – madde 1” de belli oldu. (Bu doğrultuda, gezip görmek istediğim eyaletleri ve oralarda deneyimlemek istediklerimi “Amerika’nın en görülesi eyaletleri” başlığında yazacağım.)
9- Dostlarımı ağırladığım bir butik otelim olması: Bu hayalin şimdiki adresi Assos-Ayvacık bölgesi. Ama hayat ne getirir, böyle bir şeyi hangi ülkede yapmak nasip olur bilmiyorum, Bulgaristan’da da olabilir mesela. Yaşayacağımız ülke belirsiz olduğu için, ilk 5’e giremedi… Ama biraz anlatmaya değer:
Denize kavuşan, içinde zeytin ağaçları olan bir bahçe… Yazın serin kalabilen bir taş ev… Bahçede bembeyaz örtüler serili uzun masada hep beraber yenecek akşam yemekleri… Bir köşede domates, biber, çilek… Her sabah kendi tavuklarımızın yumurtası ile hazırladığım kahvaltılar… Keçilerimiz, keçi sütlü ev yapımı peynirden dondurmaya, sabundan yoğurda ürünlerim… Özel seçtiğim üzüm türleri ve kendi imalatım olan az miktardaki şarabım… Meyve ağaçlarımızdan reçeller, likörler… Kesinlikle çocuk kabul edilmeyecek, evcil hayvanların başımın üstünde yeri var… Bir kaç kilometre ötedeki buğday tarlalarımızdan gelen unumuzla kendi yaptığım ekmekler… Haa, “bu çiftlikte kendi kendine yetersin, neden otel?” derseniz, bir şekilde faturaları ödemek için nakit de gerekecek… Üstelik gelecek insanlar, sosyalleşmeye uygun, ufuk açacak insanlar olacak, ben onları müşteri değil misafir olarak göreceğim (hayal bu ya)…
10- Sadece kadınlardan oluşan bir kitap kulübüne katılmak: Haftada bir buluşup kitapları didiklemek, birbirine kitaplar tavsiye etmek, kitapların farklı insanlarda nasıl farklı izlenimler yarattığını görmek; sonra o insanları tanıdıkça, yeni okuyacağı kitapların ona ne hissettireceğini önceden tahmin etmeye çalışmak… Seans gibi aslında, hatta bu sohbetleri çay-pasta eşliğinde yapmak, belki biraz da dedikodu yapmak, kendini rahat hissetmek, eleştirilmekten korkmadan düşüncelerini anlatabileceğin, samimi insanlarla çevrili olmak. Bu ortama denk gelirsem hayatta kaçırmam ama etrafımda pek kimse yok, kitap okuyan hiç kimse yok. Zaten pandemi… İleride neden olmasın… Ama öyle ilk beşe girecek kadar da istenecek bir şey değil…
11- Bir kaç kitabımın yayınlanacağı kadar yazarlığa zaman ayırmak: Yazmak için zaman bulamamak diye bir şey yok da, ben kurgu yazarken gerçek hayattan kopuyorum. Dolayısıyla yazdığım şeyi bırakıp gündelik hayatın diğer işlerini yapamaz hale geliyorum. Öte yandan bugün bir editörle ve XY ile konuştum, kurgu yazmak ve ben bunu yaptım diye ortaya çıkıp eleştirilerle karşılaşmak kolay değil. Bir de tanıdıklarının, senin yazdığın kurgunun altında anlamlar, olmayan simgesellikler araması ve iç dünyan hakkında yalan yanlış kanılara varması riski var. Zor. En iyisi mahlas kullanmak. Emekli olunca ve gelecek eleştirileri / yanlış anlaşılmaları takmaz hale gelecek kadar olgunlaşınca yapacağım bunu kısmetse…
12- Tabii ki bir köpeğimin ve bir kedimin olması: Bakın geçen sene bunu yazmışım ve ilk beşe almamışım halbuki şu an bir köpek benim ilk beşimde olabilirdi. Kedi ise o kadar istemiyorum şimdi. Kenarda kedi ve köpek için ayrı ayrı hazırladığım 25-30 maddelik isim alternatifleri listem var. O listedeki isimlerin her birini kullanmam için 50-60 tane hayvanım olması gerek. Kocaman bahçeli bir ev ve bir dünya pati… Ne mutluluk ama… Neyse, birer tane olurlarsa Kedi Luna, Köpüş Luka (Last Universal Common Ancestor) olacak…
13- Bahçeli bir evde yaşamak: Zaten hayallerimin çoğu bahçeli bir evde geçiyor. Yerleşeceğimiz ülke konusunda nihai karar verildiğinde bir sonraki adım bu olacaktır.
14- Dev bir konserde şarkı söylemek ve bateri çalmak: İşte bir ilk beş maddesi. Ama aralarında belki de gerçekleşemeyecek olan tek madde. Çünkü bu konuda insanlar küçücükken eğitim almaya başlıyor, ben çok geç kaldım… Yine de kendimi bir stadyumun ortasında herkes beni izlerken ve bütün ışıklar üzerimdeyken büyüleyici bir sesle şarkı söylerken ya da baterinin başına geçmiş çok yetenekli müzisyenlerle birlikte çalarken düşlemeden edemiyorum. — İsmim söyleniyor, solomu atıyorum, binlerin kalbi benim verdiğim ritimle atıyor… Ne muazzam bir his…
15- Bir karavanda yaşamak ve dünyayı gezmek: Dünyayı bilmem ama belki Amerika’yı gezerken bir karavanımız olur. Bazen XY ile konuşur, bize en uygun mesleğin tır şoförlüğü olduğuna karar veririz. İkimiz de yolda olmayı bu kadar sevince… Evcil hayvan olarak da bir kaplumbağa beslemek isteriz. “Herkes bilmez ama en sadık hayvan kaplumbağadır, çünkü asla seni bırakıp çok uzaklara gidemez.” şeklinde de bir şakamız var. Dolayısıyla, tır kafasında yaşamaya bile razı olduktan sonra, karavan neden olmasın…
16- Manevi konuları konuşacağım bir arkadaş grubumun olması, mum ışığında uzun sohbetler: Bu işlerin de suyu çıktı artık. Hatta, geçen sene çok ihtiyaç duyduğum böyle bir grubu, bugün görsem, aralarına katılmam. Herkes guru, herkes spiritüel koç, herkes sûfi, herkes pandemiden çok şey öğrendi. He bacım, öğrenmeyeni dövüyollaa… Evet gerçekten de bilinç, insanlığın varacağı yer, psikoloji, rüyalar, farklı evrenler, çift yarık deneyinde gözlemcinin etkisi (pek de manevi değil daha çok bilimselmiş galiba konuşmak istediklerim) ve benzeri konularda bilgi alışverişinde bulunabilmek isterdim ama bu ara herkeste kulaktan dolma bilgiler var. Gerçekten araştıran, düşünen, yorumlayan yok, basma kalıp cümleleri de ben duymak istemiyorum…
17- Avrupa’da otantik bir mahallede esnaf olmak, küçük bir kafe-restoran işletmek: Polonya’da (şehri de belli de söylemek istemiyorum) geçen bir hayalimi yazdığım koca bir defter var. Önce kafe açıyoruz, sonra daha büyük bir mekana geçiyoruz. Çalışacak garson, garsonun kız arkadaşı (sonra eşi oluyor), aşçımız (Ukraynalı), ikinci garson, onun annesi… Hepsini neredeyse senelerdir tanıyormuşum gibi detaylı hayalim. Tabii ki menüde neler olacağı, dekorasyonda kullanacağım objeler, açılış kapanış saatlerimiz, işe nasıl gidip geleceğim de şimdiden belli… Fonda çalacak müzikleri bile yazmışım, heyhat çok emek… Hani bu spiritüeller “düşün, olsun” diyor, kardeş ben bunları yazalı 3-4 sene olmuş, daha çok bekleyecez mi?
18- Bir daha çalışmaya ihtiyacım olmayacak kadar zengin olmak: Bir “ölmeden önce yapılacaklar listesi – ilk beş” maddesi daha. Aslında üzerine en çok çalışılacak olan bu olmalı. Öte yandan bu en kolayı. Bizim XY ile bir ütopyamız vardı: “Para diye bir şeyin olmadığı, insanların sadece yapmaktan hoşlandığı şeyi yaptığı dünya” (çünkü kimse boş durmaktan hoşlanmaz). Bir insan yemek, barınma, eğlence (her ne ihtiyacı varsa) gidip para vermeden alabiliyorsa karşılığında zevkle çocuğunuza bir şeyler öğretecek ya da kirli gördüğü bir yeri temizleyecektir. Hiç kimse sonsuza dek boş duramaz. En boş duruyormuş gibi gözüken kişi bile, düşünüyor, felsefe yapıyordur. İşin sırrı, insanları, sevdikleri şeyi yapmakta özgür bırakmakta. Üstelik, topluma gerçekten bir şeyler vermeyen kişiler, toplumdan dışlanma korkusu duyacak ve yine bir şeyler üretecektir. Bazı insanlar da çalışmayan, henüz yapmaktan zevk aldığı işi bulamamış insanlara rehberlik, koçluk yaparak yani onların içindeki cevheri ortaya çıkararak görevini yerine getirebilir. İşte bu şekilde zevkle iş yapmaya ben aslında “çalışma” diyemiyorum. Düşünsenize hobilerinizden para kazandığınızı. Bunu yapanlar azınlık da olsa var. İşte bence bunu yapanlar bir daha çalışmaya ihtiyaç duymayacak kadar zengin, çünkü aslında çalışmıyorlar, eğleniyorlar. Bu noktada, eğer az kazançla (özellikle ilk başlarda) yetinecek kadar yaptığınız işi sevecekseniz, durmayın, hobinizi işinize dönüştürün. Bir ömür çalışmaktan iyidir…
Pandemiden beri onları sevmesek de bir Çin atasözünde deniyor ki: Bir yıl mutlu olmak istiyorsan servete kon. Bir ömür mutlu olmak istiyorsan sevdiğin işi yap.
19- Bir filin gözlerinin içine bakmak: Bu maddeyi yazarken bin yıllık ağaçlara sarılmak ile eşdeğer gördüm açıkçası. Ama, her ne kadar ağaçların (bitkilerin) da hisleri olduğu bu aralar bilimsel olarak kanıtlanmış olsa da, fili daha iletişim kurulabilir buldum. Aslında uzun ömürleri nedeniyle kuzgunlar ya da kaplumbağalar da olabilirdi. Ama evet, bir memeli hayvan bize en yakını. Peki bunu neden istedim? Büyük ihtimalle benden önce doğmuş ve benden sonra da var olmaya devam edecek bir canlının yanında geçiciliğimi hissetmek, onun bilgeliğinden bir parça edinebilmek için. Gözleri bana türümüzün kötülüğünü anlatır gibi geliyor ya da “kendi soyunun devamı, çocukları için hiç umudu kalmış mıdır?”, diye merak ediyorum. Açıkçası ekolojik kaygılar ve doğa sevgisi ağır bastı bu maddeyi yazarken. Tabii ki bir fili doğal ortamında ve insanlar tarafından istismar edilmezken görmek isterim; söylemeye gerek var mı?
20- Okyanusta yüzmek: Evet bir kez deneyimlemek istiyorum, böyle bir şeyi deneyimleyebileceğim en yakın yer de Portekiz. Ama hadi yürü (yani uç) California’ya deseler, hayır demem. Çok da büyütülecek bir olay değil, en kötü 60’larımızda bir cruise turu yapar illa bir fırsatını buluruz.
21- Paraşütle atlayıp avaz avaz bağırmak: İşte bunu çok istiyorum! Fakat aradan 1 sene geçtiği halde hala Türkiye’de nerede uçaktan atlayabileceğimi araştırmamış olmam, yukarıda bahsettiğim bu 5 madde hazırlama görevinin ne kadar önemli olduğunun kanıtı. Bu maddeleri belirledikten sonra, her gün gözünüze ilişecek bir noktaya asın bence.
(Hemen araştırdım, buyursunlar genel bir bilgi var burada)
22- Bir kitapçı dükkanım olması ve onun üst katında yaşamak: Bu kitapçıyı o kadar çok hayal ettim ki… Daha önce bir kitapçıda çalışmış bir insan olarak o zaman düzenlediğimiz imza günü v.b. etkinlikleri tekrar yapmak isterim. Hayallerimde bana pek çok farklı şehir zemin oldu. Ama ennn çok New York’ta aklım kaldı. Düşünsenize Jonathan Safran Foer ya da Paul Auster benim dükkanımda (Yalnız Paul Auster 74 yaşında, biraz elimi çabuk tutmam lazım)… İmza günlerinin sonrasında, sıcak bir ortamda yemek yiyip bir kaç kadeh şarap içmek için bu insanları ve yakın arkadaş grubumuzu üst kattaki evimize davet ediyoruz. Ne sohbetler ne sohbetler… Sonra bütün gün dükkana gelip giden, okumayı seven insanlar, onlara kitap tavsiye etmek, arkadaş olmak… Tabii bu kadar sohbet için dil problemi aciliyetle çözülmeli 🙂
23- Bir tiyatro oyununda önemli bir rolde oynamak: Ben oyunculuğum nasıl hiç bilmiyorum ama iyi yaparmışım gibi geliyor. Aslan burcu olduğum için de (astroloji düşmanları burada ayrıldı) sahne sanatlarını seviyorum, sahnede olmak istiyorum. Geçen gün belediyenin amatör tiyatro topluluğuna oyuncu seçiyorlardı ama bir yere bağlanmak, söz vermek bu aralar bize göre olmadığından düşünemedik bile. Bir gün yerleşik hayata geçersek (ait hissettiğimiz, sürekli bir taşınacakmışız gibi gelmeyen bir yere) neden olmasın…
24- Uzayda bir başına olmak: Gece gibi karanlık ama gece-gündüz yok orada… Yıldızlar ve gezegenler arasındayım, dünyaya uzaktan bakıyorum. Değil günlük kaygılarımız, en büyük kaygılarımız bile küçük, küçücük kalmış. Nasıl da önemsiz mini mini bir noktanın nasıl da görünmez, değersiz parçalarıyız. Pandemiymiş, çevre felaketleriymiş. O mavi gezegen var ya, kurusa, kapkara olsa ne olacak? Hatta ufalanıp yok olsa… Gezegeni bırak bizim güneşimiz sönse, hepi topu kaç gezegen etkilenecek ki bundan? Evren öyle büyük ki…
Şu yukarıdaki paragrafta tarif ettiğim kafaya gelmek için aslında illa uzaya gitmeye gerek yok, sadece arada kendimize hatırlatmamız gerekiyor. Bu hatırlama anlarında beyindeki rahatlama, kalbimizi sıkan o elin bir an gevşemesi paha biçilemez… Neden bunu yapıyoruz acaba kendimize, neden bu kadar dert ediyoruz her şeyi?
25- Deli gibi yağmurun altında sırılsıklam ıslanmak: Şehirde değil, yeşil bir yerde, mis gibi toprak kokusu ve sevinmiş bitkilerin arasında olmak. Dünyanın en güzel seslerinden biri olan, yaşam kaynağımızın gökten bize bolluk bereket içinde dökülüşünü duymanın hazzı. Başımı bulutlara çevirmek ve kollarımı açmak, gelen her damlayı kucaklamak… Nefes almak, dans etmek… Bu dünyadaki tüm yaşam formları için, “saf mutluluk” bu değilse nedir? Ölmeden önce yapılacaklar listeme almıyorum çünkü pek çok kez yaşadım bu anı ama yeniden yeniden yaşamak isterim, zaten listeye yazıp da sadece bir kez deneyimlenecek bir şey değil bu. Sanırım yağmuru böyle seven bir insan olarak, İngiltere’yi bir daha düşünmeliyim, iyi bir seçim olabilir.
SONUÇ- Ölmeden önce yapılacaklar listesi ne işe yarar?
Gerçekten neyi istediğinizi bilirseniz enerjinizi boşuna harcamazsınız, odağınız belli olduğunda ona doğru yol almanız kolaylaşır. En önemlisi, dağıldığınız anlarda sizi toparlayacak hayalleriniz olmazsa, hayatınızı heba etmeniz işten bile değildir. Bence yaşınız kaç olursa olsun, en kısa zamanda bir ölmeden önce yapılacaklar listesi hazırlayın, sonra aynen yukarıda anlattığım gibi, içinden gerçekten önemli olanları seçin. Bir de sizinle bunları gerçekleştirmeye hevesli bir hayat arkadaşına sahipseniz (şükürler olsun), yaşadığınız yılların boşa gitmeyeceğine emin olabilirsiniz. Elbette siz de onun ölmeden önce yapılacaklar listesi için aynı derecede hevesli olmalısınız 😉
